اعلاميه کميته مرکزي حزب تودة ايران به مناسبت بیستمین سالگرد فاجعه ملي کشتار هزاران زنداني سياسي باید همه تلاش ها را برای شکستن توطئه سکوت در باره فاجعه ملي تشدید کرد. تشديد مبارزه و فشار براي باز کردن پرونده اين جنايت و تلاش در راه روشن کردن همه ابعاد گوناگون آن، رسیدگی به خواست خانواده های قربانیان این فاجعه هولناک بي شک نقش مهم و تعيين کننده در مبارزه يي دارد که در ميهن ما براي دست يابي به آزادي، دموکراسي و عدالت اجتماعي در جريان است. هم ميهنان شريف و آگاه! با فرا رسيدن مرداد و شهريور 1387، بیست سال از سازمان دهی و اجرای یکی از تکان دهنده ترین جنایات سیاسی تاریخ معاصر میهن ما، یعنی فاجعه ملی قتل عام هزاران زنداني سياسي، به فرمان خمینی، مي گذرد. بیست سال پيش، در پي شکست خفت بار سياست ايران بر باد ده ”جنگ، جنگ تا پيروزی“، که سران رژیم به رغم مخالفت اکثریت مردم و نیروهای ملی و آزادی خواه بر میهن ما تحمیل کرده بودند، و نوشیدن ”جام زهر صلح“ به منظور جلوگيري از اوج گيري جنبش اعتراضي توده ها، جلادان رژيم ولايت فقيه، که شماری از آنان در کابینه، و دستگاه های دولت احمدی نژاد و دیگر پست های کلیدی حکومتی جا خوش کرده اند، مرتکب يکي از هولناک ترين جنايات سیاسی تاريخ ميهن ما شدند. ميراث خواران استبداد ولایت فقیه: خامنه ای، رفسنجانی، جنتی، و دیگر مهره های رژیم جهل و استبداد که نگران حیات سیاسی خود پس از خميني بودند، با سازمان دهی این کشتار همگانی جمعي از پيگيرترين، استوار ترين، باورمندترين شخصيت هاي فرهنگي، سياسي، و اجتماعي مترقي و مردمي را به قتل رساندند تا آینده سیاسی و ادامه حکومت جهل و جنایت را برای دورانی طولانی تأمین کنند. مدعیان ”نظام نمونه جهان“ هراسان از انديشه هاي تاريخ ساز مدافعان آزادي، دموکراسی، عدالت و پیشرفت احتماعی حتي قوانين و احکام بيدادگاه هاي قضايي خود را نيز لگدمال کردند و هزاران زنداني سياسي را که قبلاً محاکمه و به زندان هاي طويل المدت محکوم شده بودند، در گروه هاي بزرگ به جوخه هاي اعدام سپردند و هراسناک از خشم خلق در گورهاي جمعي، در گلستان خاوران، به خاک سپردند. امروز پس از گذشت بیست سال هنوز اطلاعات دقیق و روشنی از شرایط دهشتناکی که در آن روزهای تاریک بر زندان های رژیم حاکم بود و زندانیان را گروه گروه به مقابل هیئت سه نفره جلادان رژیم ولایت فقیه می بردند، که یا توبه کنند و یا به اعدام محکوم شوند، در دست نیست. کشتار زندانيان سياسي در سکوت کامل خبري، بي اطلاعي خانواده ها از وضعیت عزیزانشان، طي چند هفته در زندان ها سازماندهي و با اطلاع و موافقت کامل رهبران درجه اول رژيم از جمله خميني، رفسنجاني و خامنه اي و ديگران به اجراء درآمد. مخالفت آيت الله منتظري با اين جنايات هولناک و نامه افشاگرانه و اعتراضي او به خميني يگانه نمونه مخالفت دروني با جنايتي بود که دستگاه رهبري رژيم ولايت فقيه بر ضد ميهن ما تدارک و اجرا کرد. کميته مرکزي حزب تودة ايران، در اعلاميه مهمي که آذرماه 1367 صادر کرد، این قتل عام تکان دهنده را ”فاجعه ملی“ خواند و نوشت: ”اين فاجعة مصيبت بار ابعاد بسيار وسيع، هولناك و تكان دهنده دارد. حرف بر سر كشتار صدها تن از كادرها و اعضاى برجستة حزب تودة ايران و ديگر سازمان ها و نيروهاى انقلابى و ترقى خواه مخالف رژيم است. با يك دنيا دريغ و درد بايد گفت كه پس از ”خانه تكانى“ خونبار رژيم در دخمه هاى دوزخى خود، خلق ايران و جنبش انقلابى ميهن ما، جمعى از آگاه ترين، آزموده ترين و فداكارترين فرزندان خود را از دست داده است. تبهكارى هاى اخير رژيم خودكامة خمينى، به ويژه فاقد هرگونه پشتوانة قانونى، حقوقى، مدنى، اخلاقى و انسانى و يادآور اقدامات جنون آميز فاشيست هاى هيتلرى در اردوگاه هاى مرگ است...“ بیست سال پس از این جنایت هولناک خانواده های قربانیان فاجعه ملی هنوز حتی نتوانسته اند عزیزان خود را آن طور که شایسته و بایسته است به خاک بسپارند. رفسنجانی و دیگر سران رژیم در آن دوران برای سر پوش گذاشتن بر این جنایت هولناک از اعدام معدودی ”تروریست“ در زندان ها خبر دادند در صورتی که سازمان هاي حقوق بشر شمار زندانيان سياسي قتل عام شده را بيش از پنج هزار نفر تخمين زده اند. شيوه سازماندهي اين جنايت هولناک، که از دادگاه های قرون وسطایی تفتیش عقاید، یعنی از همان نوع دادگاه هایی که گالیله در مقابل آنها باید به مسطح بودن زمین ”اقرار می کرد“، نمونه برداری شده بود در عين حال نشانگر اوج ورشکستگي اخلاقي و فکري شماري جنايتکار است که ملبس به لباس ”روحانيت“ تنها سلاح شان در برابر فکر و منطق شلاق، داغ، درفش و طناب دار است. سکوت بیست ساله سران رژيم درباره اين جنايت و ادامه همان روش های شکنجه و آزار در زندان هاي رژيم، که ما امروز بار دیگر در مقابله با دانشجویان آزادی خواه، سندیکالیست ها و فعالان جنبش زنان شاهد آن هستیم، نشانگر اين واقعيت انکار ناپذير است که حيات رژيم ولايت فقيه با جنايت و سرکوب آزادي و آزادي خواهان گره خورده است و يگانه راه استمرار و ثبات آن توسل به همین شيوه هاي ضد مردمي است. هم ميهنان آگاه و مبارز! حزب ما در جريان فاجعه ملي، صدها تن از رهبران، کادرهاي برجسته و اعضاء و هواداران خود را از دست داد. در ميان رهبران و کادرهاي قتل عام شده حزب ما شماري از اسطوره هاي پايداري دوران ستم شاهي، کساني که بيش از بيست و پنج سال از عمر خود را در زندان هاي رژيم شاه سپري کرده بودند، و تعدادي از برجسته ترين متفکران، روشنفکران، نويسندگان، و مترجمان برجسته، هنرمندان بنام، افسران شجاع نيروهاي مسلح، سنديکاليست هاي مبارز و نمايندگان کارگران و زحمتکشان به چشم مي خورد. حزب ما و سایر نیروهای آزادی خواه، ملی و دموکراتیک کشور وظيفه انساني و انقلابي خود مي دانند که تا روشن شدن و محاکمه مسببين اين جنايت هولناک همچنان پيگيرانه به تلاش هاي خود در زمینه پرده دری از این توطئه شوم تاریخ سال های اخیر میهن ما ادامه دهند. حزب ما در دوران حکومت دولت سيد محمد خاتمي، مکرراً ياد آور شد که سکوت درباره اين فاجعه هولناک تاريخي تنها به منزله باز گذاشتن دست جنايتکاران براي ادامه جنايت است. در این دوران با وجود همه تلاش هاي خانوداه هاي قربانيان فاجعه ملي، بررغم همه نامه نگاري ها و طومارها، و با وجود قول هاي داده شده هيچ گامي، هرچند کوچک، در زمينه روشن شدن حقايق و ابعاد اين فاجعه تاريخي بر داشته نشد. ادامه آزار و اذيت دگرانديشان و شکنجه هاي وحشيانه در سياه چال هاي رژيم، قتل هاي زنجيره يي ادامه اعدام هاي مخفيانه، جنايت در جريان حمله به دانشگاه هاي کشور در 18 تیرماه 1378، اعدام های وسیع و تکان دهنده هفته های اخیر و خطراتي که اين روزها جان دانشجویان، سندیکالیست ها و فعالان جنبش زنان را تهديد مي کند، ثمره مستقيم و غير مستقيم سکوت و بی عملی در مقابل جنایتکاران است. باید همه تلاش ها را برای شکستن توطئه سکوت در باره فاجعه ملي تشدید کرد. تشديد مبارزه و فشار براي باز کردن پرونده اين جنايت و تلاش در راه روشن کردن همه ابعاد گوناگون آن، رسیدگی به خواست خانواده های قربانیان این فاجعه هولناک بي شک نقش مهم و تعيين کننده در مبارزه يي دارد که در ميهن ما براي دست يابي به آزادي، دموکراسي و عدالت اجتماعي در جريان است. وظيفه اخلاقي، انساني و تاريخي همه نيروهاي ترقي خواه و مدافع آزادي است که تلاش هاي خود را براي تحقق اين مهم تشديد کنند. خاطره تابناک مبارزات دلیرانه این قهرمانان خاموش خلق در تاریخ مبارزات رهایی بخش میهن ما ماندگار است. درود آتشین بر این فرزندان شایسته خلق های ما! ننگ و نفرت بر آمران و عاملان جنایت مدهش فاجعه ملی! کميته مرکزي حزب توده ايران 25 مرداد ماه 1387 زان وفاداران و یاران یاد باد با وزیدن بادهای پاییزی، گویی یادها وخاطره ها با نیرویی شگرف غبار غمگین زمانه را می زدایند و عطر مستی آور هستی سوزان وناب انسان آرمان گرا را برپهنه سرزمین کهنسال ما می افشانند. این عطر افشانی یادها و خاطره ها، آن هم دربیستمین سالگرد شهادت آگاه ترین و پاک ترین فرزندان مردم زحمتکش، یادآور جمله عمیق و زیبای مارکس است که گفته بود:“ خداوند تکامل نوش داروی خود را درکاسه سرشهیدان می آشامد.“ یاد و خاطره رفقا و یاران شهید ما دربیستمین سالگرد عروج قهرمانانه آنان، صرفا و فقط ادای احترام وتکریم دربرابر مبارزه و ایثارشان نیست. این یادکرد، تجدید عهد و پیمان با این دلاوران و تقویت و استحکام سنگر مبارزه درراه امر مقدس سعادت انسان است. و برای این مقصود مهم، چه تکیه گاه و منبعی مطمئن تر واستوار تر از راه و رسم و ایمان قهرمانان فاجعه ملی، آنهایی که با ایثار خود، ستم و ستمگران را به تسلیم واداشتند و نیروی معنوی عظیمی برای مبارزان نسل نو، پیکار گران جوان امروزجنبش پدید آوردند. آنچه امروز درصحنه سیاسی میهن ما می گذرد و روی آوری نسل جوان به سمت مبارزه و نیروهای ترقی خواه بی هیچ شبهه متاثر از ایثار قهرمانان فاجعه ملی است. رفیق طبری جمله زیبایی دارد:“هر حادثه ای که در دورانی می گذرد و هر فردی که دردورانی بسر می برد حتما وکلا جزو “تاریخ“ انسان نیست. تاریخ آن مسیری است که درآن تکامل مادی و معنوی جامعه انجام می گیرد. طرازندگان نسج تاریخ آن کسانی هستند که دراین مسیر می کوشند وبرای غلبه امر نو و مترقی از هیچ فداکاری یی تن نمی زنند، درنبرد نو و کهنه زمانی است که کهنه پر سیطره است و نو نزار و ناتوان.یاران امر نوو مترقی دراین هنگام با هجوم های جسورانه به دژ ظلمانی نیروهای ارتجاعی و محافظه کار، حق اهلیت امر نو و مترقی را مبرهن می کنند. فداکاری آنها عبث نیست جانبازی آنها راه گشا و دورانساز است. بقول گورکی درمنظومه شاهین، جنون قهرمانان را ثنا می خوانیم، زیرا جنون قهرمانان خرد زندگی است.“ آیا دراین مسیر تکامل، یاران شهید ما خردمندترین ”سواران دشت امید“ محسوب نمی شوند؟! آیا زندگی برای یک مبارز آرمان گرا بدون چنین ایثار و فداکاری معنا می دهد؟! چرا نباید درمبارزه دشوار کنونی اثر معنوی ژرف رفقا و قهرمانان خود را به حساب نیاوریم. مبارزه امروز،مقاومت امروز استمرار نبرد آنهاست که ایثار و شهادتشان ره توشه پیکار کنونی به شمار می آید و این دقیقا همان مطلب مهمی است که جنایتکاران خواستار تکذیب و پنهان داشتن آن هستند. رژیم ولایت فقیه فاجعه ملی را سازمان داد تا مبارزه را برای همیشه خاموش سازد. جان های شیفه را بردار کرد تا به زعم خویش وفاداری به امر مردم، میهن دوستی و عدالت را درخاک کند و ریشه اندیشه های نو و مترقی را یکبار برای همیشه بخشکاند. ولی امروزپس از بیست سال از آن فاجعه فراموش نشدنی، چه تصویر و دورنمایی در برابر ما قرار دارد؟! آرامش گورستانی را می بینیم یا تکاپوی امید بخش کار و پیکارو همبستگی را که استبداد ارتجاع از آن درهراس بسر می برد! به قول آموزگار بزرگ زحمتکشان ایران، دکتر تقی ارانی، هیچ بذری در کشتزار تاریخ به هدر نمی رود! درعزم و اراده نسل نو مبارزان می توان پیوند اندیشه ها و آرمان های نسل های دیروز، به ویژه قهرمانان فاجعه ملی، را به روشنی مشاهده کرد. این پیوند اثر جانبازی و فداکاری و ایثار فاتحان شکنجه گاه های رژیم ولایت فقیه یعنی مبارزان شهید فاجعه ملی را با خود همراه دارد و چه چیز بالاتر از این حضور نیرومند وتکان دهنده! حضوری که هرروز، هرساعت و هرلحظه می توان آن را احساس کرد. هنوز نگاه مصمم رفیق محمد جواد لاهیجانیان، فروتنی ناب و شخصیت والای رفیق مرتضی کمپانی، نجابت و وفاداری رفیق گل علی آتیک، مقاومت بی نظیر رفقا امیر نیک آیین و هدایت معلم، ایستادگی و دلاوری رفیق حسین قلم بر، استواری و شجاعت رفقا سرهنگ افرایی، سرگرد ظفرحیدری، ناخدا بیدگلی وسرهنگ غیاثوند، سیمای محجوب و آرام مبارزان تسلیم ناپذیر محمدمهدی مومنی، فیروز همجوار، محسن دلیجانی، حسن جلالی حیدرنیکو، مهرداد دستگیر و سه برادر قهرمان توده ای رفقا حسن، رضا و جواد محمد زاده و دیگر یاران شهید الهام بخش پویندگان و مبارزان راه خوشبختی است و درتمام زاویه های پیدا و پنهان جامعه تاثیر گذار و انگیزه افرین است!پس از دو دهه، یعنی بیست سال، رژیم ولایت فقیه با همه امکانات و قدرت اهریمنی خود توان نادیده انگاردن وخنثی و بی اثر ساختن این حقیقت را ندارد. باید پرسید اکنون پس از گذشت 20 سال از جنایت فراموش نشدنی فاجعه ملی، درپیشگاه تاریخ و دربرابر داوری مردم ایران، چه کسانی زنده و استوار و چه کسانی مطرود و مرده تلقی می شوند؟!دربیستمین سالگرد فاجعه ملی بار دیگر با گرامی داشت یاد و خاطره یاران شهید و سربلند خود، با آنان درراه مبارزه برای خوشبختی انسان تجدید عهد و پیمان می کنیم! ”... اینک مائیم و ما و سرخ گل ما و چشم تر با توده های پر از بلبان گمشده درپرده سحر اما بگوش می شنوم من ز عمق باغ آواز بلبان بهاران دور را زنیرو دوباره خشت نوین می نهم به خشت تا برکنم به چشم تو قصر غرور را ...“ سیاوش کسرایی، بخشی از شعر بلند هدیه برای خاک –دی ماه 1368 به یاد سرداران حزب، رفقا حجری، باقرزاده، کی منش، ذوالقدر، شلتوکی و قربان نژاد *دربیستمین سالگرد فاجعه ملی و در یاد کرد از همه شهیدان سرافراز حزب و جنبش، نامه مردم مطلب کوتاه اما پرمعنایی از زنده یاد رفیق احسان طبری تحت عنوان ”ایثار“ را به نقل از کتاب نوشته های فلسفی و اجتماعی، به خاطره تابناک سرداران شهید حزب وقهرمانان وفاتحان شکنجه گاه های رژیم شاه و ولایت فقیه، انسان های والایی که زندگی و جوانی خود را نثار مردم کردند، تقدیم می کند! ”...انسان خردمند نه تنها مرگ را با درک منطقی و متانت معنوی تلقی می کند، بلکه اگر لازم باشد، جان خود را نیز نثار می کند. می گویم“اگر لازم باشد“یعنی هر گاه که نثار جان شرط ضرور برای دفاع و حفظ یک فضیلت انسانی است، وبه سود انسان ها است و درجهت منافع تکامل و تاریخ است، والا زندگی هر انسان سرمایه ای بی همتا و گران بها است. آری نباید به ژنده زندگی با آز رذیلانه چنگ زد ولی نباید آن را با دیوانه سری سوخت و نابود کرد. باید آن را با دقت و احساس مسئولیت درجهت تکامل تاریخ، درجهت تکامل آن گوشه و آن لحظه تاریخ که به ما سپرده شده است، تا حد ایثار، صرف کرد. طبیعت خود مرگ و زوال را از جهتی با پیر شدن موجود زنده تدارک می کند. آناکرئونت شاعر یونان باستان پیری را از مرگ بلایی شوم تر می شمرد. اگر از شاعرانه بودن این سخن بگذریم، باید گفت پیری نیز شری نیست بلکه تدارک طبیعی مرگ است. ولی ای چه بسا که آدمی داوطلبانه، درعین نشاط حیات، دربحبوحه جوش زندگی به دنبال اجراء وظیفه انسانی خود می رود و حیات دراسارت، پستی را برنمی تابد و آن را به چهره ستمگر و جهالت پرور می کوبد و مرگ را به عنوان افزار نبرد می پذیرد. به سوی ایثار یا کسانی می روند که مانند عرب نو مسلمان و فدایی صباحی درآرزوی بهشت و بقاء خیالی هستند ویا کسانی که معنای زندگی، سمت و وظیفه آن را درک کرده اند وبالاتر از آنند که به خاطر ماندن چند سالی بیشتر برای زمین جبهه سایی کنند، دروغ بگویند، برده شوند، تن به رذالت وخیانت دهند، سالوسی و تزویر را برخود هموار کنند. ایثار جان درراه وظایف و فضایل انسانی پیوسته یکی از زیباترین و عالی ترین اقدام حیاتی یک انسان است. این فضیلت ویژه قهرمانان تاریخ است. و هرجبون وزبونی را ارزانی نشده و لذا بشریت دربرابر قهرمانان تاریخ سرتجلیل فرود می آورد. و اگر بخواهیم از این گفتار نتیجه بگیریم، نتیجه چنین است: زندگی را دوست بداریم، آن را درجهت تکامل تاریخ ومصالح انسان صرف کنیم. با مرگ خون سرد و متین روبه رو شویم، اگر لازم شود زندگی را به خاطر زندگی نثار کنیم. ماتم مرگ را به دورافکنیم و باورمند باشیم که اصالت با زندگی است و بشر بیش از پیش آن را خواهد آراست و آوند آن را از، زلال بهرورزی خواهد آمود.“ *احسان طبری،نوشته های فلسفی و اجتماعی، جلد اول صفحات 374-375، انتشارات حزب توده ایران چاپ سوم-1386 در حاشیة رویدادهای هفته ای که گذشت دربرابر اهالی مردم زنجان چه کسی پاسخگو است؟! تشدید فشار برجنبش دانشجویی ”زنان روستایی وتسهیلات بانکی“ دربرابر اهالی مردم زنجان چه کسی پاسخگو است؟! اعتراضات مردمی در سطح شهر زنجان طی ماه های اخیر سرانجام به صفحات مطبوعات کشور کشید. چندین ماه است مردم این شهر دراعتراضات گوناگون از راه پیمایی و تحصن تا امضای تومار خواستار رسیدگی به وضعیت سلامت و بهداشت درزنجان شده اند. به گفته رییس شورای شهر زنجان، بیماری سرطان دراین شهر درحال افزایش است و علت آن هم فعالیت کارخانه های سرب و روی در15 کیلومتری این شهر است که فاقد استانداردهای لازم ایمنی زیست محیطی است. خبرگزاری ایسنا4مرداد ماه درگزارشی پیرامون افزایش بیماری های مهلک درشهر زنجان از جمله نوشت:“رییس شورای شهر زنجان تاکید می کند، آثار ناشی از آلودگی کارخانجات سرب و روی جان مردم زنجان را تهدید می کند و باید پاسخی عملی و کارشناسی دراین زمینه اعلام شود، مثلا بیماری سرطان روز به روز درحال افزایش است، زیرا متاسفانه استانداردهای لازم زیست محیطی درکارخانجات سرب و روی زنجان رعایت نشده و بی توجهی از سوی برخی مدیران نیز باعث شده تاکنون اقداماتی درزمینه مکان یا بی و انتقال این کارخانه صورت نگیرد.“ درادامه گزارش خبرگزاری ایسنا تاکید می گردد:“اهالی روستای دیزچ آباد درنامه ای خطاب به مسئولان خواستار پلمپ کردن کارخانه و نجات جان هزاران نفر از مردم زنجان شده اند. میزان مرگ و میر و ابتلا به انواع بیماری ها از جمله سرطان درزنجان افزایش یافته ولی مسئولان کارخانه با حمایت ارگان های دولتی درفکر جابه جایی محل و مکان این مجتمع نیستند. درگذشته به علت عدم شناخت کافی ازمنطقه، این کارخانه احداث شد و امروزه مشکلات خود را نشان می دهد، اعتراضات درزمینه تعطیلی یا جابه جایی کارخانه سرب و روی درشهر زنجان فراگیر بود و جنبه عمومی دارد.“ مطابق گزارش ایسنا، یکی از کارشناسان وزارت بهداشت یادآور می شود:“سرب خیلی خطرناک است، اکنون فعالیت این کارخانه انسان ها وطبیعت را آلوده ساخته وباید هر چه زودتر زمین های منطقه پالایش و رفع آلودگی شوند که البته هزینه می خواهد و تا اکنون هیچ نهادی حاضر به پرداخت اعتبار ضرور برای جلوگیری از گسترش این فاجعه نشده است. نمی دانم چرا این مجتمع سرب و روی دراین منطقه احداث شده، فعالیت این کارخانه دراین مکان باهیچ عقل سلیمی قابل توجیه نیست.“ درمقابل، مدیران این کارخانه ها به خبرنگار ایسنا یادآور شده اند:“ما داریم تلاش می کنیم به حد استاندارد لازم برسیم تا آلودگی ایجاد نشود.“ یکی از اهالی شهر درمقابل ساختمان شورای شهر به خبرنگاران یادآوری کرد:“آقای احمدی نژاد قول داده بود پول نفت را به مردم بدهد، حالا یک روز پول فروش نفت را به انتقال مکان این کارخانه اختصاص دهد، مردم زنجان درمرگ تدریجی بسر می برند، ما درمعرض بمباران شیمیایی آرام قرار گرفته ایم، تاخیر درتعطیل یا انتقال کارخانه به مکان دیگری نوعی جنایت بشری محسوب می شود.“ لازم به تذکر است که کارخانه های سرب و روی زنجان 17سال پیش دردوران به اصطلاح سازندگی توسط دولت رفسنجانی به عنوان یک نمونه عالی“صنعتی شدن“احداث وافتتاح گردید. دراین کارخانه های سپاه پاسداران و بنیادهایی چون بنیاد شهید ومستضعفان سهامدار عمده می باشند. هنگام احداث این کارخانه کارشناسان با محل آن به دلیل نزدیکی به شهر و به این دلیل که رسوبات و ذرات سرب به شدت سلامت و تندرستی اهالی شهر را به خطر خواهد انداخت مخالفت کرده بودند ولی ”سردار سازندگی“برای اثبات توانایی ”دولت سازندگی“بی توجه به نظر کارشناسان دستور احداث آن را صادر کرده بود. اینک این محصول ”دولت سازندگی“به همان اندازه که برای سپاه و بنیاد های انگلی سود آور و ثروت آفرین است، برای اهالی شهر زنجان مرگ و بیماری به همراه آورده و به راستی دربرابر چنین فجایعی چه کسی پاسخگو است؟! تشدید فشار برجنبش دانشجویی تهدید فعالان دانشجویی، ایجاد جو رعب درمیان دانشجویان و صدور احکام زندان برای مبارزان جوان دربند طی هفته های اخیر ابعاد بسیار گسترده یافت. به گزارش خبرنامه امیر کبیر شعبه 28 دادگاه انقلاب اسلامی تهران یکی از اعضای شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت را به 3 سال حبس تعزیری محکوم کرد. وکیل مدافع این دانشجوی دربند به خبرنگاران خاطر نشان ساخت:“شعبه 28دادگاه انقلاب اسلامی تهران علی عزیزی را به سبب اقدام بر ضد امنیت ملی از طریق شرکت در تجمعات روز دانشجویی سال 1385 محکوم کرده است، همینطور قاضی پرونده تاکید کرده که موکل من به تبلیغ علیه نظام از راه مصاحبه با رسانه های مختلف مبادرت ورزیده که این اتهامات را رد کرده ایم ولی با همه تلاش ها حکم 3 سال حبس تعزیری صادر شد و جالب اینجاست رییس دادگاه درگفتگو با من قبل از تشکیل دادگاه متهم را مجرم قلمداد می کرد...“ علاوه بر این قاضی حسن حداد درگفتگویی با خبرگزاری ایسنا درخصوص پرونده دو تن از اعضای بازداشت شده شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت از جمله گفت، آنها درارتباط با برخی گروه های ”ضد انقلاب“ خارج از کشور قرار داشتند وی تصریح کرد:“تحقیقات لازم دراین رابطه صورت گرفته و گزارش ها به طور جدی بررسی و موضوع ارتباط با برخی گروه های ضد انقلاب خارج کشور ثابت شده است.“ تا به حال هیچ ارگان رسمی و از جمله دادگاه های انقلاب اسلامی بطور مستند این ادعاها و اکاذیب را تایید نکرده اند. از سوی دیگر به گزارش پایگاه های خبری دانشجویی مانند خبرنامه امیرکبیر و خبرنامه آزادی و برابری، ”فعالان جنبش دانشجویی درشهر کرمانشاه از سوی افراد ناشناس که به نظر می رسد از نیروهای وابسته به نهادهای اطلاعاتی هستند مورد تهدید دایمی قرارگرفته اند.“ ارسال پیامک های (اس-ام-اس) تهدید آمیز تا حد تهدید به مرگ، مراجعه به منازل فعالان و آزار و اذیت خانواده ها با هدف ایجاد جو رعب و وحشت و نیز پیام های تلفنی درنیمه های شب و جز اینها از زمره موارد مشخصی است که فعالان دانشجویی کرمانشاه با آن روبرو شده اند. همچنین یک دانشجوی دانشگاه رازی کرمانشاه که درسال 1386همراه با سه دانشجوی دیگر بازداشت شده بود به پنج سال حبس تعزیری محکوم گردیده و به گفته رییس حراست دانشگاه رازی این حکم ”درس عبرتی“برای بقیه خواهد بود!!! طبق گزارشات موثق از وضعیت حداقل 3 دانشجوی دانشگاه تبریز کماکان اطلاعی در دست نیست و گزارشاتی مبنی بر شکنجه آنها برای اعترافات تلویزیونی درمیان خانواده ها و دانشجویان تبریز رواج یافته است. در اراک دانشجویان دربند دراعتراضی به رفتار نامناسب و خشن ارگان های امنیتی تهدید به اعتصاب غذا کرده اند. در شهر سنندج اعمال فشار از سوی اطلاعات سپاه به خانواده دانشجویان مبارز به نحو چشمگیری افزایش پیدا کرده و خانواده 2 تن از فعالان دانشجویی به شدت مورد تهدید قرارگرفته اند. هدف از تشدید این فشارها مهار جنبش دانشجویی وشکستن اراده فعالان این جنبش است که بی شک رژیم دراین هدف شوم خود موفق نخواهد شد. جنبش دانشجویی ریشه های عمیق اجتماعی دارد و نمی توان آن را با اعدام و شکنجه ورعب و وحشت خاموش ساخت. ”زنان روستایی وتسهیلات بانکی“ گزارشات متعددی حاکی از وضعیت دردناک هزاران زن سرپرست خانوار ساکن روستاهای کشور است. چندی پیش خبرگزاری مهر درگزارشی با تاکید بر پیامدهای خشکسالی درروستاهای ایران با صراحت اشاره کرده بود، زنان روستایی سرپرست خانوار بیشترین آسیب ها را دیده و متحمل زیان های مادی و معنوی بسیار شدید هستند. یکی از این زنان به خبرنگاران اعزامی خاطر نشان ساخت:“ما به امان خدا رها شده یم، نه کاری هست ونه حمایتی ازطرف دولت می شود. با خشکسالی امسال هم دار و ندار خود را از دست داده ایم.“یکی از مشکلات این زنان زحمتکش روستایی که بار تامین زندگی خانواده های خود را به تنهایی بردوش می کشند پرداخت قسط وام هایی است که به عنوان تسهیلات قرض الحسنه طی چندین سال اخیر دریافت کرده اند. زنان روستایی سرپرست خانوار اینک با گذشت بیش از 4 سال قادر به پرداخت اقساط این تسهیلات نیستند و از سوی سیستم بانکی در تنگنای جدی قرار گرفته اند و هیچ ارگانی نیز از حقوق آنها حمایت نمی کند. به گزارش خبرگزاری فارس 30تیرماه امسال، مشاور مدیرعامل بانک کشاورزی درگفت و گو با این خبرگزاری یادآوری کرد:“از ابتدای طرح توانمند سازی زنان سرپرست خانوار به ویژه درروستاهای کشور تا پایان سال 1386، مبلغ 640میلیارد ریال تسهیلات خرد قرض الحسنه به زنان سرپرست خانوار روستایی پرداخت شده است و بطور کلی 161 هزار و 200 نفر از زنان سرپرست خانوار تحت پوشش این طرح قرار گرفته اند.“به گفته این مقام رسمی بانک کشاورزی تسهیلاتی که به صورت قرض الحسنه و برای فعالیت خود اشتغال زایی تا سقف 6میلیون ریال می بایست به زنان سرپرست خانوار روستایی تعلق گیرد، عمدتا صرف مسایل دیگری شده و دردی از این زنان زحمتکش دوا نکرده است.علاوه براین آن تعدادی هم که از این تسهیلات استفاده کرده اند، با توجه به شرایط حاکم بر روستاهای کشور درحال حاضر قادر به بازپرداخت اقساط این تسهیلات نیستند. مطابق آمار ارایه شده بسیاری از زنان سرپرست خانوار روستایی دراستان های آذربایجان شرقی، فارس، کرمان، لرستان و اصفهان چنان درچنگال فقر و تنگدستی گرفتار می باشند که حتی نمی توانند احتیاج روزمره خود و خانوادهایشان را تامین کنند چه برسد به بازپرداخت اقساط تسهیلات بانکی! دولت احمدی نژاد و سیستم بانکی کشور به جای مساعدت و یاری به این زنان فقیر و بی پناه درصدد اعمال فشار به آنها برای پرداخت اقساط وام ها هستند و دراین زمینه علاوه بر جریمه نقدی، زندان نیز در نظر گرفته شده است. مشاور بانک کشاورزی دراین زمینه از“اقدام قاطع برای وصول اقساط وام ها“ سخن گفته است. قوه قضاییه نیز آمادگی خود را برای برخورد قانونی با زنان ”متخلف“ اعلام کرده و برای گروهی زن زحمتکش که تنها نان آور خانواده ها به شمار می آیند، خط ونشان می کشد! جنبش زنان می باید درفعالیت و تلاش پرارزش خود منافع وخواست های این دسته از زنان طبقات محروم جامعه را بازتاب داده و ازآن حمایت کند! بن بست درسازمان تجارت جهانی گفتگو های ژنو که نمایندگان 153 کشور عضو سازمان تجارت جهانی درآن حضور داشتند به شکست انجامید واین نهاد که درکنار صندوق بین المللی پول و بانک جهانی یکی از سه رکن اساسی نظم نوین جهانی و روند جهانی شدن را تشکیل می دهد با یک بن بست واقعی روبرو گردید. مذاکرات ژنو، ادامه گفتگوهای سال 2001 شهر دوحه بود که بسیاری از انحصار های فراملی و دولت های امپریالیستی امیدوار بودند دراین دور مذاکرات نظرات خود را به کشورهایی همانند چین، هند وبرزیل دیکته کرده وتوافق مورد نظر خود را به همه کشورهای درحال رشد تحمیل کنند درسال 2001 میلادی سازمان تجارت جهانی درکنفرانس دوحه نتوانست به یک توافق و هماهنگی درباره میزان یارانه ها و تعرفه کالاهای وارداتی دست یابد و به دنبال این مسئله، قرار شد مذاکرات درخصوص موارد فوق ادامه یابد. اینک پس از 7 سال باردیگر سازمان تجارت جهانی با شکست روبرو و دربن بست قرار گرفته است که بسیاری از کارشناسان بانک جهانی و صندوق بین المللی پول با توجه به بحران اقتصادی موجود درجهان این شکست را برای ”اقتصاد بازار آزاد“ و ”تجارت جهانی“ و ”آزادی تجارت“ خطرناک ارزیابی می کنند. بن بست درمذاکرات ژنو به گفته آقای پاسکال لامی دبیرکل سازمان تجارت جهانی:“ هرگونه امید برای دست یابی به بازار های بیشتر و رقابتی، کاهش و حذف یارانه ها و تقویت نظام آزادی تجارت جهانی را به یاس تبدیل کرد.“ به علاوه پیترمندلسون، نماینده ارشد اتحادیه اروپا، درگفتگو های ژنو، روند مذاکرات و شکست آن را به مراسم تدفین تجارت آزاد تشبیه کرد و موضع کشورهایی چون چین، هند، آرژانتین و شماری از کشورهای آفریقا و آمریکای لاتین در رابطه حذف یارانه های مواد غذایی و تولیدات کشاورزی را به باد انتقاد گرفت و آن را محکوم ساخت. طی 9 روزی که مذاکرات ژنو جریان داشت آمریکا، اتحادیه اروپا، کانادا و استرالیا فشار طاقت فرسایی را به چین و هند وارد ساختند که بتوانند نظر موافق این دو کشور درخصوص حذف یارانه ها و تعرفه های گمرکی را به دست بیاورند. اما این دو کشور در مواضع خود ایستاده و از امضا توافق با آمریکا و اتحادیه اروپا امتناع کردند. پس از اعلام شکست مذاکرات، نماینده آمریکا، کشورهای چین و هند را متهم کرد، با گشایش بازارهای خود به روی محصولات صنعتی و کشاورزی غرب مخالف بوده و قواعد سازمان تجارت جهانی را رعایت نمی کنند. نماینده آمریکا با صراحت یادآور شد:“سیاست کشورهای درحال رشد به خصوص چین و هند بسیار نگران کننده و غیر مسئولانه است.“ درسازمان تجارت جهانی ایالات متحده آمریکا، اعضای اتحادیه اروپا، کانادا، ژاپن واسترالیا با صراحت ضمن درخواست حذف سیاست های حمایتی در کشورهای آسیا، آفریقا وآمریکای لاتین خود تمایلی به حذف برنامه حمایتی و یارانه های هنگفت به ویژه دربخش کشاورزی ندارند و همین امر با مقاومت هند، چین و تعداد دیگری از کشورها روبرو گردیده است. درحقیقت کشورهای سرمایه داری بیشرفته می کوشند از طریق سازمان تجارت جهانی و تحمیل نظرات و خواست های خود درآن سرکردگی خویش را بر جهان اعمال نمایند. درجریان مذاکرات ژنو، نمایندگان آمریکا واتحادیه اروپا پیشنهاد کرده بودند درمقابل حذف یارانه ها و تعرفه های گمرکی به ویژه درچین و هند، سقف یارانه های پرداختی خود را دربخش کشاورزی تا مرز 50 درصد کاهش دهند، این پیشنهاد نمی توانست مورد قبول واقع شود، زیرا حتی با کاهش 50 درصدی بطور مثال میزان یارانه های پرداختی دولت آمریکا به بخش کشاورزی این کشوربه بیش از 15 میلیارد دلار می رسد. آمریکا درسال 2007میلادی فقط در چند رشته مانند پنبه و ذرت یارانه ای به مبلغ 9 میلیارد دلار به بخش کشاورزی خود پرداخت کرده است تا قدرت رقابت محصولات و فرآورده های کشاورزی آمریکایی دربازار جهانی حفظ و تقویت شود. و این درحالیست که آمریکا و اتحادیه اروپا چند کشور فقیر افریقایی نظیر بورکینافاسو، مالی، چاد و بنین را تحت فشار قرار داده اند تا سیاست های حمایتی از کشاورزان خود را قطع کنند، پرداخت وام از سوی بانک جهانی به این کشورها نیز منوط به پذیرش درخواست سازمان تجارت جهانی و حذف یارانه ها است. کشورهای امپریالیستی با توجه به مقاومت کشورهای درحال رشد و به ویژه چین و هند دست به اقدامات متعددی زده اند. شکایت برخی کشورها مانند کانادا و اتحادیه اروپا از چین به این دلیل که دولت چین با سرعت کافی بازارهای خود را به روی کالاهای غربی نمی گشاید و به مانع تراشی می پردازد و یا اقدام خصمانه اتحادیه اروپا دراعمال محدودیت های گسترده به برخی کالاهای چینی از جمله محصولات نساجی وکفش که راه این محصولات را به بازارهای اتحادیه اروپا بسته است، ازاین سلسله سیاست های برتری طلبانه امپریالیسم محسوب می گردد، نکته ظریف دراعمال فشار امپریالیسم به کشورهای درحال رشد و به ویژه جمهوری خلق چین، عبارت است از اینکه هرگاه روند مناسبات بازرگانی و اقتصادی درچارچوب سازمان تجارت جهانی با مشکل و یا درحقیقت با مقاومت و ایستادگی چین روبرو می شود. مسئله حمایت از“حقوق بشر“و ”نقض حقوق بشر“ توسط دولت چین درصدر مسایل قرار گرفته و پیرامون آن تبلیغ می شود. ”حقوق بشر“ ادعایی آمریکا و اتحادیه اروپا درخدمت اعمال سیاست های اقتصادی و بازرگانی این کشورها است. نمونه گویای این روش اقدام اتحادیه اروپا درماه گذشته یعنی درآستانه مذاکرات ژنو بود. آمریکا و متحدانش با علم به اینکه چین با چه مواضعی دراین مذاکرات شرکت خواهد کرد برای تحت فشار قراردادن این کشور نخست توسط اتحادیه اروپا شکایتی مبنی بر“رفتا غیرسازنده“چین دراعمال محدودیت برفعالیت های خارجی دراین کشور تهیه کردند و سپس تبلیغات پرسروصدایی به نام“نقض حقوق بشر“ توسط دولت چین درصدر اخبار رسانه های همگانی قرار گرفت. این اقدامات برای آن صورت گرفت که چین را وادار به عقب نشینی درمذاکرات ژنو کنند و به بن بست درسازمان تجارت جهانی پایان بخشند. به هر روی اکنون مذاکرات سازمان تجارت جهانی درعمده ترین محورهای خود مانند آزادسازی تجارت، حذف یارانه ها، آزادسازی اقتصادی و جزاینها با شکست روبرو گردیده و برپایه برخی ارزیابی ها، بن بست کنونی می تواند تاثیر مستقیم برصادرات امپریالیسم آمریکا و تضعیف بیشتر ارزش دلار درتجارت جهانی داشته باشد. بعلاوه مسئولان صندوق بین المللی پول و بانک جهانی با ابراز تاسف از شکست در مذاکرات ژنو اعلام داشتند، این دو نهاد درمقابل تمایل کشورهای درحال رشد و درراس آنها چین، هند، برزیل و آفریقای جنوبی به ایجاد پیمان های منطقه ای و گسترش بازرگانی درچارچوب این پیمان ها ایستادگی کرده وبسود آزاد سازی تجارت جهانی به فعالیت های خود ادامه خواهد داد. معاون مدیرکل صندوق بین المللی پول دراین زمینه با اشاره به مواضع هند و آفریقای جنوبی درمخالفت با هجوم کالاهای امریکا و اتحادیه اروپا به بازار های جهان ضمن انتقاد از این مواضع، سیاست هند را غیر قابل قبول دانست و گفت ثبات اقتصادی جهان به آزادی سازی هر چه بیشتر تجارت و آزادی دادوستد بستگی دارد!!! تاسف و خشم نهادهایی چون صندوق بین المللی پول و بانک جهانی بی دلیل نیست، بن بست کنونی درسازمان تجارت جهانی دراوضاعی پدید آمده که بحران اقتصادی-اجتماعی قدرت های امپریالیستی جهان را با چالش های جدی روبرو ساخته است. بحران اقتصادی آمریکا شدیدترین بحران دردهه های اخیر ارزیابی شده و برون رفت از آن به گفته سران بانک جهانی نیاز به زمانی طولانی دارد. نرخ بیکاری درآلمان یعنی قدرتمندترین اقتصاد اتحادیه اروپا طی ماه گذشته به 8/7درصد رسید و میزان نرخ تورم رکورد 3/4درصد را شکست. کاهش قدرت خرید مردم درایتالیا، فرانسه، دانمارک، آلمان و اسپانیا سبب تنش های اجتماعی شده است. درژاپن که یکی از قطب های جهان سرمایه داری است، برای نخستین بار طی سال های اخیر وزارت بازرگانی این کشور از کاهش چشمگیر تولیدات صنعتی ابراز نگرانی کرد. شرکت های تویوتا، هوندا وسونی از اخراج های گسترده به دلیل وضعیت وخیم مالی خبر می دهند. رشد قیمت مواد غذایی بنابه اعتراف مسئولان بانک جهانی 100 میلیون نفر را به جمعیت فقرا درجهان افزوده است. رییس صندوق بین المللی پول درتاریخ 12 آوریل سال جاری میلادی با صراحت خاطر نشان ساخته بود با افزایش گرسنگی روند اقتصاد جهان درحال مختل شدن است! درچنین اوضاعی پرواضح است که نهادهایی چون بانک جهانی خواستار تقویت آمریکا واتحادیه اروپا و ژاپن شوند. بنابه آماری که چندی پیش برخی مطبوعات فرانسه از جمله لوموند دیپلماتیک منتشر ساختند. کشورهای بزرگ صادرکننده محصولات کشاورزی بیشترین سود را از تورم جهانی و افزایش قیمت ها کسب کرده و می کنند. درراس این کشورها آمریکا قرار دارد که درسال 2007درآمد صادرات کشاورزی آن بالغ 85 بر میلیارد دلار بود و وزارت کشاورزی آمریکا برآورد کرده درسال 2008، این درآمد حداقل 5 /1برابر افزایش خواهد یافت. درفرانسه سود شرکت های واسطه ای که خود را کمتر در معرض نمایش می گذارند و به تجارت غله اشتغال دارند سربه میلیاردها یورو می زند. سال ها پیش، دراواسط دهه نود سده بیستم در سال 1995 سرمایه داری که تاریخ را پایان یافته معرفی می کرد، هنگام تاسیس سازمان تجارت جهانی و جایگزینی آن با گات (توافق نامه عمومی درباره تعرفه های گمرکی و بازرگانی) از زبان مسئولان صندوق بین المللی پول و بانک جهانی اعلام کرده و قول داده بود با افزایش گردش کالا و آزاد سازی و خصوصی سازی اقتصاد و آزاد سازی تجارت جهانی و حذف مقررات و قوانین دست و پا گیر چون تعرفه های گمرکی و یارانه های حمایتی، فقر و گرسنگی درجهان ریشه کن خواهد شد! اما تصویر جهان امروز درست عکس این را ثابت می کند. بشریت امروز درچارچوب جهانی شدن در فقر و گرسنگی دست و پا می زند و هرگز ناامنی، جنگ، فقر و گرسنگی و تجاوز طلبی تا به این اندازه رشد و گسترش نداشته است. بن بست کنونی درسازمان تجارت جهانی دقیقا به علت چنین عواملی است! بحران درقفقاز خطری برای صلح جهانی درگیری های نظامی ای که از روز 18 مردادماه در گرجستان و جمهوری خودمختار «اوستیای جنوبی» آغاز شد، افزون بر عواقب وحشتناک انسانی، به لحاظ تاثیری که در موازنه نیرو در سطح بین المللی خواهد داشت، را نمی توان یک رخداد محلی قلمداد کرد. حمله نظامی غافلگیرانه و غیر قابل توجیه ارتش گرجستان به اوستیای جنوبی را باید طرحی ناشیانه برای گسترش «جنگ طولانی» امپریالیسم آمریکا برای گسترش هژمونی خود، جنگی که از بالکان آغاز شده و در افغانستان و عراق و سومالی ادامه داشته است، در این منطقه جهان دانست عکس العمل دولت روسیه در مقابل این اقدام تحریک آمیز دولت تفلیس و گسیل واحدهای نظامی ارتش روسیه برای باز پس راندن ارتش گرجستان از اوستیای جنوبی و وارد آوردن آسیب های اساسی به توانایی های آن، و تحت کنترل گرفتن مواضع کلیدی در گرجستان، یکباره تصویرگر شرایط نوظهوری در اروپای شرقی و قلمرو اتحاد جماهیر شوروی سابق شد. دولت سرمایه داری روسیه پس از دو دهه تمکین به طرح ها و مانورهای ایالات متحده و متحدان اروپایی آن، بر پایه تجدید سازمان و مدرنیزه کردن نیروهای نظامی و متکی بر امکانات نیرومند اقتصادی خود، در دفاع از منافع استراتژیک خود در شرق اروپا، قفقاز و کشورهای آسیای مرکزی و میانه که آن را به دلیل گسترش ناتو به سمت شرق و طرح های نظامی آمریکا نظیر استقرار«سپر دفاعی موشکی» در جمهوری چک مورد تهدید می یابد، اکنون در مقابل سیاست آمریکا موضع گرفته است. این مشخصه ویژه درگیری های گرجستان، یعنی بروز مشخص درگیری و رقابت های بین امپریالیستی را نمی باید و نمی توان بی اهمیت قلمداد نمود. این برای اولین بار از سال 1991 است که دولت روسیه عملاٌ و در تقابل با طرح های ایالات متحده، جهت فعل و انفعالات منطقه همسایه خود را تعیین می کند و این به مذاق «نومحافظه کاران» در دولت ایالات متحده خوش نمی آید. آنان یکی از اهداف اصلی خود را جلوگیری از ظهور روسیه به مثابه یک قدرت رقیب تعیین کننده در شرق اروپا و قلمرو اتحاد جماهیر شوروی سابق قرار داده اند. حمله گرجستان به اوستیای جنوبی در 18 مردادماه، که حساب شده و در شرایطی که همه نگاه ها متوجه شروع المپیک پکن بود، و مطمئناٌ با تشویق محافل مشخصی در حاکمیت ایالات متحده و ناتو صورت گرفت، روسیه را مجبور به موضع گیری نمود. اشتباه محاسبه اساسی دولت گرجستان در اقدام به چنین عمل تحریک آمیزی را می بایست از یکسو محصول «چراغ سبز» محافل حاکمه آمریکا و از سوی دیگر تمایل ساکاشویلی، رئیس جمهور ماجراجوی این کشور به حتمی و یکسویه کردن روند پیوستن این کشور به پیمان ناتو دانست. گرجستان در دو دهه اخیر بطور فزاینده ای نقش یکی از اقمار ایالات متحده آمریکا در همسایگی روسیه را به عهده گرفته است. اکنون مشخص شده است که یک ماه قبل از اقدام ماجراجویانه ساکاشویلی به صدور فرمان تجاوز نظامی به جمهوری خودگردان اوستیای جنوبی، کاندولیزا رایس در ملاقات خود با او در این رابطه گفتگو داشته است. تحلیل گران مطلع معتقدند که «نئوکان» های دولت آمریکا به رهبری دیک چنی، معاون رئیس جمهور، قدرت نمائی روسیه و تحولات اخیر را نه فقط برضد طرح استراتژیک خود برای جلوگیری از ایجاد یک مرکز قدرت رقیب، بلکه تهدیدی برای سیاست ایالات متحده در مورد کنترل منابع اصلی انرژی جهان می دانند. خط لوله استراتژیکی که نفت منابع عظیم حوضه دریای خزر را به بندر «جیهان» در ترکیه می رساند، از مسیر گرجستان می گذرد. این تنها خط لوله ای است که از مسیر روسیه نمی گذرد و لذا انحصار های نفتی غربی روی ادامه جریان نفت در آن کنترل کامل دارند. به این دلیل است که جورج بوش در سال های اخیر توجه ویژه ای به دولت گرجستان داشته است که مانند همه دولت های پیشین این کشور از سال 1991 به بعد از طریق کودتا به قدرت رسیده است. بر رغم اینکه هیچ کدام از این دولت ها منتخب مردم نبوده اند، و بر رغم سرکوب فعالان سیاسی اپوزیسیون در آبانماه گذشته در گرجستان، دولت تفلیس به مثابه یک ”دموکراسی“ طرفدار غرب مورد تعریف و تمجید واشنگتن بوده است. گویا که طرفدار غرب بودن همانا معیار دموکرات بودن یک نیروی سیاسی می باشد. ازین رو است پرزیدنت ساکاشویلی اعلام می دارد که حمله متقابل روسیه به گرجستان: ”حمله به ایالات متحده می باشد“ و سخنگوی او نتیجه می گیرد که اگر امروز به روسیه اجازه داده شود که وارد اوستیای جنوبی بشود، فردا می تواند سر و کله آنها در هر پایتخت اروپائی دیگر پیدا شود. همانگونه که گفته شد حمله گرجستان به جمهوری خودگردان اوستیای جنوبی ارتباط مستقیم با سیاست های امپریالیسم برای گسترش هژمونی خود در شرق اروپا و آسیای میانه دارد که شرایط آن پس از امضای توافق نامه سپر دفاع موشکی میان آمریکا و جمهوری چک ابعاد جدی و نگران کننده به خود گرفته است. برای تشخیص علل تنش ها و درگیری نظامی اخیردرقفقاز و اوضاع به شدت بغرنج اوستیای جنوبی باید کمی به عقب بازگشت و حوادث چندین ماهه اخیر را در منطقه مورد توجه قرار داد. پس از آنکه کاندولیزا رایس وزیرخارجه ایالت متحده با صراحت اعلام داشت به رغم مخالفت جدی روسیه و رای منفی 10 کشور عضو ناتو (از جمله آلمان، فرانسه و انگلستان) با عضویت گرجستان دراین پیمان نظامی، آمریکا آینده گرجستان را درپیوستن به ناتو می بیند، مقامات تفلیس با پشت گرمی حمایت های کاخ سفید به رشته اقدامات خود برای هماهنگی بیشتر با سیاست های ناتو درمنطقه افزودند. روسیه نیز با توجه به موقعیت استراتژیک این منطقه باردیگر نسبت به شکل گیری ترتیبات امنیتی-نظامی جدید با مشارکت ناتو درقفقاز و حوزه دریای سیاه واکنش نشان داده و آن را غیر قابل پذیرش خوانده است. برخوردهای لفظی و دیپلماتیک به دنبال طرح مسئله اختلافات درشورای امنیت سازمان ملل و انتشار اطلاعیه ای از جانب 3 کشور آمریکا، انگلستان و فرانسه درحمایت از گرجستان وارد مرحله جدیدی شد و تنش های فزاینده ای را درروابط مسکو-تفلیس پدید آورد. وزیر خارجه گرجستان پس از برگزاری نشست شورای امنیت سازمان ملل درجمع خبرنگاران خاطر نشان ساخت:“فکر می کنم بیانیه ای که به نمایندگی از گروه ”دوستی“ منتشر شد به روشنی نشان می دهد که اجماع کاملی درباره سیاست روسیه و تهدیدهای ناشی از آن وجود دارد.“ قبل از این نشست جنگنده های روسیه دو هواپیمای جاسوسی گرجستان برفراز جمهوری های خود مختاراوستیای جنوبی و آبخاز را سرنگون ساخته بودند. این اقدام روابط دو کشور همسایه را به شدت متشنج ساخت به شکلی که وزیر کشور گرجستان رسما اعلام کرد، کشورش به جنگ با روسیه بسیار نزدیک گردیده است. درمقابل نیز مقامات روسیه با محکوم کردن سیاست های دولت گرجستان تشنج فزاینده درقفقاز را به این دولت نسبت داد و یادآور شد:“درآینده نزدیک خطر حمله نظامی گرجستان به دو جمهوری آبخاز و اوستیای جنوبی وجود دارد، درصورت به راه افتادن مناقشه نظامی از سوی گرجستان، روسیه از روش های نظامی برای دفاع از هموطنان خود دراین مناطق، استفاده می کند.“ دراین گیرودار دراواسط اردیبهشت ماه سال جاری ، گرجستان بطور رسمی از قرارداد همکاری با روسیه درزمینه دفاع ضد هوایی که درسال 1995 به امضاء رسیده بود خارج شد و روسیه نیز بلافاصله بیش از 400 تن از نیروهای ویژه هوابرد (چتر باز) خود را به عنوان بخشی از نیروهای مسلح روسیه وارد منطقه خود مختار آبخازی ساخت. همچنین گرجستان دراقدامی تحریک آمیز از خرید هواپیماهای بدون سرنشین جاسوسی از اسراییل خبر داد. آنچه تنش های اخیر درقفقاز را خطرناک می سازد، تمایل کاملا آشکار دولت تفلیس در تسریع پیوستن خود به سازمان تجاوز کارانه ناتو است. مسئله مناطق خود مختارنشین آبخازی و اوستیای جنوبی، یک کشمکش تازه و نوظهور درقفقاز و درروابط میان روسیه و گرجستان نیست. پس از فروپاشی اتحادشوروی، منطقه آبخازی که درترکیب جمهوری گرجستان شوروی قرارداشت، استقلال خود را از تفلیس اعلام کرد. دراواسط سال 1992 گرجستان واحدهای نظامی خود را برای الحاق دوباره این منطقه به خاک کشورش وارد آبخازی کرد که با مقاومت مسلحانه شدید روبرو گردید. این درگیری نظامی با حمایت روسیه منجر به اعلام موجودیت جمهوری خودمختار آبخازی شد. روسیه همواره از موجودیت مناطق خودمختار نشین آبخازی و اوستیای جنوبی که طرفدار رابطه نزدیک با روسیه می باشند، درمقابل سیاست های توسعه طلبانه امپریالیسم و برنامه گسترش ناتو به شرق همچون اهرم فشاری سود برده و اینک نیز کشمکش برسر این مناطق ارتباط مستقیم با سیاست های تحریک آمیز امپریالیسم و پیمان تجاوز کارانه ناتو دارد. روسیه تاکنون بر خلاف تبلیغات رسانه های بین المللی غرب مستقیما از تمایلات استقلال طلبانه آبخاری و اوستیای جنوبی حمایت نکرده است. به هر روی تنش های فزاینده ودرگیری های تشدید نظامی، صلح و ثبات قفقاز و همسایگان آن از جمله میهن ما ایران را تهدید می کند. درگیری نظامی، روابط خصمانه و تشنج بدون شک منافع و امنیت همه کشورهای این منطقه را به چالش گرفته و فقط به سود سیاست های توسعه طلبانه امپریالیستی است. این حقیقتی است که سیاست مداخله جویانه امپریالیسم به ویژه امپریالیسم آمریکا درمنطقه وارد مرحله ای نوین گردیده، دراین میان میهن ما به دلایل کاملا روشن و سیاست های ارتجاع حاکم دروضعیتی ضعیف و آسیب پذیرتر از دیگران قراردارد. بحران درقفقاز وتنش های خطر ناک میان گرجستان و روسیه و برخوردهای خونین نظامی اخیر به زیان صلح درمنطقه وحقوق ومنافع همه کشورهای آن از جمله میهن ما، ایران است! |
نامه مردم797، 26 مرداد ماه1387
